ونسان ون گوک

ونسان ونگوگ نقاش هلندی پرشوری بود که در پاریس زندگی می کرد . ونسان به لطف برادر جوان ترش تئو که فروشنده تابلو بود، با نقاشان امپرسیونیست آشنا شد.
ونسان پس از چندی در پی کشف شور و هیجان نورها و رنگ ها به جنوب فرانسه رفت. او در تنهایی هایش به برادرش تئو نامه می نوشت. نامه ها ی شور انگیزی که  امروز نظر بسیاری را به خود جلب کرده است.
از مهمترین آثار ونگوگ می توان به شب پر ستاره، تک چهره، خود نگاره، طبیعت بی جان، کشتزار گندم و گل های آفتابگردان اشاره کرد.
اگرچه ونسان از کودکی نقاشی کردن را دوست داشت، اما اواخر دهه دوم زندگی اش بود که به آن پرداخت. او در ده سال بیش از 2100 اثر تولید کرد. این آثار شامل 860 نقاشی رنگ روغن و حدود 1300 نقاشی با آبرنگ، طراحی و چاپ می شوند.
آرزوی ونگوگ خلق آثار هنری بی پیرایه ای بود که  هم مورد توجه هنر شناسان قرار گیرد و هم هدیه ای برای همه انسان ها باشد.

واسیلی کاندیسکی

واسیلی کاندیسکی، نقاش و نظریه پرداز هنری ، متولد شهر مسکو در کشور روسیه است.
کاندیسکی کودکی اش را با موسیقی گذراند. والدینش پیانو و او پیانو و ویولن سل می نواخت. از اینرو موسیقی تاثیر عمده ای برآینده او گذاشت.
کاندیسکی آرزو ی هنرمند شدن نداشت. او در سال 1886 در دانشگاه مسکو در رشته  حقوق و اقتصاد درس می خواند. اما پس از حضور در نمایشگاه امپرسیونیست فرانسه در سال 1895 با یک تصمیم ناگهانی تغییرمسیر داد‏. کاندینسکی در سی سالگی وکالت را با هدف تحصیل هنر رها کرد و به مونیخ رفت.
کاندینسکی میخواست هنری خلق کند که علاوه بر چشم ها بر گوش مخاطب نیز اثر بگذارد و تلاش می کرد کیفیات موسیقایی را وارد ساختار تجسمی کند.‏ او رنگ را مهم ترین بخش بیانگری اثر هنری می دانست و در آثارش از رنگ های اصلی شفافی مانند زرد، آبی، قرمز استفاده می کرد.
نقاشی کاندینسکی مانند موسیقی، موضوعی را برای مخاطب شرح نمی داد.
واسیلی کاندیسکی یکی از پیشگامان نقاشی انتزاعی است. نوجویی او برای یافتن فرم ها و اشکال تازه، او را به یکی از تاثیرگذارترین هنرمندان قرن بیستم بدل کرده است.

رناتو گوتوزو

رناتو گوتوزو، از پیشگامان نقاشی رئالیسم اجتماعی در ایتالیا ‏و از مخالفان فاشیسم بود.
نگرش سیاسی و اجتماعی، بخش جدانشدنی آثارش بود. در دهه ی1950، وقتی دیگر نقاشان به انتزاع روی آورده بودند، گوتوزو  همچنان به خود دراین مسیر ادامه داد.
آثارش تصاویر خیابانی، مناظر زمینی و دریایی، اشیا، خانه ها و صحنه های بزرگ تمثیلی از زندگی انسان معاصر را به نمایش می گذارند.

ژرژ رئو 

ژرژ رئو در سال 1871 میلادی در پاریس و در خانواده ای فقیر ‏متولد شد. در چهارده سالگی شاگرد یک استاد نقاش شیشه شد. بعد از آن شاگرد مورد علاقه گوستاو مرو شد.
درجمع سمبولیستی مرو، روئو مفاهیمی مانند فراسو، رمز، عرفان، و … را نا واضح یافت و جذب کلیسای کاتولیک شد.
او در نقطه مقابل ماتیس (پیشگام جنبش فوویسم) به جای بیان شادمانی، به نمایش تلخی ها گرایید. هنر رئو به طرح مسئله می پردازد و با رها کردن مسئولیت های زیبایی شناسانه، هنری جنگنده را شکل می دهد.
باور به مفهوم هنر برای هنر را می توان به نوعی در آثارش جستجو کرد.
بر همین اساس اگرچه در آغاز با جنبش سمبولیسم همراه شد، پس از شکل گیری تفکرش به فوویسم گرایید و در ادامه با کناره گیری از فوویسم، خود را به عنوان یک اکسپرسیونیسم معرفی کرد.
حتی در سالهای اولیه کار هنری رئو که موضوعات مذهبی، اخلاقی و اجتماعی را به شیوه ای کاریکاتورگونه می کشید، می توان تلخی و تیرگی وسیعی را مشاهده کرد.
روئو در طول فعالیت هنریش روایتگر تیرگی ها و اندوه جهان بود. او معمولا چهره ها و اندام های تیره و غم انگیز و مناظر وحشتناک را نقاشی می کند.
بااین حال او در توصیف اندوه جهان، روشنایی اندک، رهایی و امید بزرگ را هم فراموش نمی کند.

خوان میرو

خوان میرو نقاش، مجسمه ساز و سفالگر اسپانیایی ست که آثارش را عموما به جهان سوررئالیسم نسبت می دهند.
او با عبور از هنر بورژوازی، کارهایی آبستره خلق کرد‏. مجسمه ها و تابلو های او در شهر ها و موزه های متفاوتی در جهان نصب شده و علاقمندان زیادی دارد. آثار میرو از چند صد هزار دلار تا چند میلیون دلار قیمت گذاری شده اند.
میرو در طول حیات هنری خویش فراز و نشیب بسیاری را تجربه کرد که ریشه در زندگی پر ماجرایش داشتند، زندگی ای که  همواره با فرار وتبعید همراه بود و درسایه جنگ  ودیکتاتوری سپری شد.
سبک میرو ترکیبی ست از خیال، تاکیدات شاعرانه و برداشتی شخصی از خشونت زندگی مدرن .
میرو درعین سوررئالیسم بودن،  به ساختن جهان خاص خود مشغول می پردازد که با جهان دیگر نقاش های سورئالیست تفاوت دارد.
آثار میرو فراتر از سبک و جریانات هنری، بیانگر دیدگاه او درباره زندگی و حالات شخصی اش در دوره های مختلف است.‏